Σημείωση! Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί Cookies

Παρακαλώ πατήστε I understand Διαβάστε περισσότερα

Κατανοώ

Το 1ο Γυμνάσιο Κέρκυρας, στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού του, δημιούργησε την τρέχουσα σελίδα με σκοπό να ενημερώσει, διευκολύνει και πληροφορήσει μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς του σχολείου. 

Για συνέχεια στην πλοήγηση στην ιστοσελίδα, παρακαλώ πατήστε Κατανοώ

Ήφαιστος

Ο Ήφαιστος σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ήταν ένας από τους κύριους Ολύμπιους θεούς του αρχαίου Δωδεκάθεου. Ήταν ο θεός της φωτιάς του ουρανού και της γης και οποιασδήποτε διεργασίας ή τέχνης με αυτήν, όπως της χαλκουργίας και κυρίως της μεταλλουργίας. Σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, (Ξ 338), ήταν γιος του Δία και της Ήρας. Αυτό αναφέρεται στους ομηρικούς στίχους, τους οποίους ακολούθησαν οι μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ωστόσο, ο Ησίοδος στη Θεογονία του (927) τον παρουσιάζει όχι ως καρπό του έρωτα αλλά της έριδας και φιλονικίας μεταξύ του Δία και της Ήρας, φερόμενος να γεννήθηκε από την Ήρα με παρθενογένεση.

Ο Ήφαιστος μαζί με την Εστία αποτελούσαν τις κύριες θεότητες του πυρός.

Επισημαίνεται ότι η Ελληνική Μυθολογία αποτελεί στο σύνολό της ένα επιστέγασμα μακροχρόνιων παρατηρήσεων των δυνάμεων της φύσεως και των μεταξύ τους σχέσεων όπως μπόρεσαν να τις αντιληφθούν οι Έλληνες της εποχής εκείνης παράλληλα με τις ηθικές αξίες που αναγνώρισαν στις μεταξύ τους σχέσεις. Η αφήγηση και αιτιολόγηση - ανάδειξη των παραπάνω αποδόθηκε με ένα θαυμαστό αλληγορικό τρόπο ανθρωπομορφισμού των εννοιών και "καθ΄ ομοίωση" των ανθρώπων, τόσο από τον Όμηρο όσο και από τον Ησίοδο που και σήμερα εκπλήσσει. Βασικός σκοπός ήταν γενικά οι έννοιες αυτές να τύχουν κοινής αποδοχής, ιερού σεβασμού και τιμών. Αναμφίβολα αυτό που συνετέλεσε στη μακροχρόνια παρατήρηση της φύσης εκ μέρους των Ελλήνων ήταν οι μεγάλες γεωλογικές αναστατώσεις που συνέβησαν στον ελλαδικό χώρο κατά το απώτερο παρελθόν.

Ο Ήφαιστος, που το όνομά του ετυμολογείται από την αρχαία ελληνική λέξη (ρήμα) "ἧφθαι", που σημαίνει αναμμένο είναι, ή κατ΄ άλλους (Μαξ Μίλλερ) από το όνομα Ήβη < αρχαίο Ἥβη (= νεότητα) κατά μετατροπή του β σε φ, αποτέλεσε την ανθρωπόμορφη ακμάζουσα θεότητα της φυσικής δύναμης του πυρός σε όλες τις μορφές του και χρήσεις του, από κεραυνό και αστραπή στον ουρανό μέχρι ηφαίστειο στη γη, αλλά και ως εσωτερική ανθρώπινη φλόγα έμπνευσης και δημιουργίας. Οι δε περιγραφές και συμπεριφορές του Ηφαίστου, που του αποδίδοντα με αλληγορική πάντα σημασία, αποκαλύπτουν στην ουσία ακριβώς όλα εκείνα τα στοιχεία που σχετίζονται με τα παραπάνω.

Η συγκριτική φιλολογία θεωρεί το όνομα αυτό ως ένα από τα ολίγα της ελληνικής μυθολογίας με έννοια τόσο διαυγή, φθάνοντας μάλιστα ν΄ αναγνωρίζει σ΄ αυτό ένα από τα συνήθη επίθετα του Αγνί, του βουδικού θεού του πυρός.